Julio Cortázar,
Ciao, Verona

Gdzie jesteś Lamio? Na której plaży, w którym łóżku, w którym lobby hotelowym odnajdzie Cię ten list, który wręczę obojętnemu urzędnikowi, aby opatrzył go znaczkami i podał mi koszt przesyłki powtarzając jedynie rutynowe czynności bez jednego spojrzenia w moją stronę? Wszystko pozostaje nieokreślone, możliwe i nieprawdopodobne – że go przeczytasz, że nie dotrze, że dotrze, ale go nie przeczytasz oddana bliższym Ci rozrywkom; albo, że go przeczytasz między jednym a drugim łykiem wina, między jedną a drugą odpowiedzią na pytania zadawane Ci nieustannie przez te, które żyją owym niewypowiedzianym szczęściem dzielenia się Tobą przy stole lub w grupie przyjaciół; tak, w ruletce chwil i humorów wynurzająca się z Twojej torebki koperta, którą zdecydujesz się otworzyć z nudów, albo którą pogrążysz gdzieś między grzebieniem a pilnikiem do paznokci, wśród drobniaków i karteczek zapisanych adresami i notatkami. A jeśli go czytasz – bo nie mógłbym znieść, że go nie czytasz, choćby tylko po to, by przerwać z odrazą – jeśli go przeczytasz do tego miejsca, do tego słowa tutaj, które kotwiczy Twój wzrok, które chce zatrzymać Twoje oczy na ciągu dalszym, jeśli go czytasz Lamio, cóż też może Cię obchodzić, co chcę Ci powiedzieć, przecież nie to, że Cię kocham, bo to już wiesz od zawsze i jest Ci wszystko jedno, i nie jest to nic nowego, naprawdę, nie jest to nic nowego dla Ciebie tam, gdzie kochasz się z inną, albo jedynie przyglądasz się rzece kobiet przywiewanych ulicą w pobliże Twojego stolika i powoli halsujących dalej, odstępujących Ci na moment swój kurs i swoje aflastony, wielobarwne regaty, które jedna z nich – nie wiedząc o tym – wygra, kiedy wstaniesz i podążysz za nią, sprawisz, że będzie tą jedyną wśród wieczornego tłumu, podpłyniesz do niej w precyzyjnym momencie, dokładnie w tej bramie, gdzie Twój uśmiech, Twoje pytanie, Twój sposób ofiarowania klucza nocy będą dokładnie sokołem, biesiadą, przesytem.