[...] Translators just didn't get recognition, they didn't expect to make much of a living, just get by. Very few people were actually trained as translators, but most had a solid college education and a solid knowledge of languages, at least their own language. I had a friend who fell exactly into that category and my circle of friends expanded to include other translators. I found them to be much more interesting as people, and discovered that we often had similar life experiences. I never had trouble making friends, but I always felt "different" and I'm sure they felt it too. When my friend retired, she recommended me as her replacement. I now entered the realm of Reinsurance, of which I knew nothing. I was also the only translator there, and didn't have much to fall back on. However, it was another notch up....
On my new job, I started looking through the files, asking questions and got the company to enroll me in Insurance courses. The College of Insurance was across the street, and I consulted fire codes, insurance policies and fire extinguisher catalogs in their library. I was learning what I had never had the luxury of being able to do before: research. The first time I had to translate a proposal for purposes of insurance of a nuclear plant, I got a call from the head man in that department, congratulating me on the job I had done. "Compares favorably with what we are used to," he said. What an upper! What happened was that I consulted a document in the files similar to the one I was tackling for guidance, but when I saw that my predecessor had used the word "nucleus" instead of "core", I realized that the files were useless to me. I went across the street to the library and looked up "nuclear plants." I immediately found all the terminology I needed.
It takes a great deal more than that to be a good translator these days, of course. [...] | [...] Թարգմանիչներն առանձնապես մեծ ճանաչում չէին ստանում այդ օրերին, նրանք մեծ գումար աշխատելու հույսեր չունեին, փոխարենն ակնկալում էին լոկ օրվա ապրուստը վաստակել: Իրականում շատ քչերն էին վերապատրաստված որպես թարգմանիչներ, սակայն նրանցից շատերը լավ կրթություն էին ստացել քոլեջում և ունեին լեզուների լավ իմացություն, համենայն դեպս շատ լավ էին տիրապետում իրենց մայրենի լեզվին: Ես մի ընկեր ունեի, ով հենց այդ տեսակին էր պատկանում, թեև իմ ընկերների շրջանակն աստիճանաբար ընդլայնվում էր՝ ներառելով այլ թարգմանիչների: Ես հայտնաբերեցի, որ նրանք շատ ավելի հետաքրքիր մարդիկ են, և պարզեցի, որ մենք հաճախ ենք կյանքի միևնույն փորձառություններն ունեցել: Ես երբեք չեմ դժվարացել ընկերներ ձեռք բերելու հարցում, սակայն միշտ ինձ «օտար» էի զգում, և վստահ եմ, որ նրանք նույնպես ունեցել էին այդ զգացողությունը: Երբ ընկերս թոշակի անցավ, նա ինձ առաջարկեց որպես իրեն փոխարինող: Ես մուտք գործեցի վերաապահովագրության ոլորտ, որին բոլորովին ծանոթ չէի: Ես նաև միակ թարգմանիչն էի այնտեղ, և չէի կարող հետ կանգնել: Փաստացի, դա ևս մեկ քայլ էր դեպի առաջ… Իմ նոր աշխատանքի շրջանակում ես սկսեցի ուսումնասիրել շատ փաստաթղթեր ու տալ բազում հարցեր և ստիպեցի, որ ընկերությունը գրանցի ինձ Ապահովագրության դասընթացների: Ապահովագրական քոլեջը փողոցի դիմաց էր, և ես նրանց գրադարանում ծանոթացա հրդեհային ծածկագրերի, ապահովագրության քաղաքականության և կրակմարիչների կատալոգների հետ: Ես սովորում էի անել մի բան, ինչ նախկինում երբեք բախտ չէր վիճակվել անել՝ հետազոտություն: Առաջին անգամ, երբ ես պետք է թարգմանեի ատոմակայանի ապահովագրության համար ծրագիր, ինձ զանգահարեց այդ բաժնի ղեկավարը և շնորհավորեց կատարածս աշխատանքի համար։ «Լիովին համատեղելի է այն ամենի հետ, ինչին մենք սովոր ենք»,- ասաց նա։ Ինչպիսի հաջողություն։ Տեղի էր ունեցել այն, որ ես ճիշտ ուղղորդում ստանալու համար ուսումնասիրում էի մի փաստաթուղթ, որը նման էր այն մեկին, որի վրա ես տքնում էի, բայց երբ տեսա, որ իմ նախորդը օգտագործել է «միջուկ» բառը «կորիզ» բառի փոխարեն, ես հասկացա, որ այդ թղթերն ինձ համար անօգուտ էին: Ապա անցա փողոցի մյուս կողմը՝ ուղղվելով դեպի գրադարան, և փնտրեցի «ատոմակայաններ» բառը։ Անմիջապես գտա ամբողջ տերմինաբանությունը, որն ինձ անհրաժեշտ էր: Մեր օրերում, իհարկե, լավ թարգմանիչ լինելու համար շատ ավելին է պահանջվում: [...] |