ProZ.com translation contests »
31st translation contest: "A translator's life" » English to Albanian » Entry #35539


Source text in English

Translation #35539

[...] Translators just didn't get recognition, they didn't expect to make much of a living, just get by. Very few people were actually trained as translators, but most had a solid college education and a solid knowledge of languages, at least their own language. I had a friend who fell exactly into that category and my circle of friends expanded to include other translators. I found them to be much more interesting as people, and discovered that we often had similar life experiences. I never had trouble making friends, but I always felt "different" and I'm sure they felt it too. When my friend retired, she recommended me as her replacement. I now entered the realm of Reinsurance, of which I knew nothing. I was also the only translator there, and didn't have much to fall back on. However, it was another notch up....

On my new job, I started looking through the files, asking questions and got the company to enroll me in Insurance courses. The College of Insurance was across the street, and I consulted fire codes, insurance policies and fire extinguisher catalogs in their library. I was learning what I had never had the luxury of being able to do before: research. The first time I had to translate a proposal for purposes of insurance of a nuclear plant, I got a call from the head man in that department, congratulating me on the job I had done. "Compares favorably with what we are used to," he said. What an upper! What happened was that I consulted a document in the files similar to the one I was tackling for guidance, but when I saw that my predecessor had used the word "nucleus" instead of "core", I realized that the files were useless to me. I went across the street to the library and looked up "nuclear plants." I immediately found all the terminology I needed.

It takes a great deal more than that to be a good translator these days, of course. [...]
[...] Përkthyesit thjesht nuk merrnin njohje, ata nuk prisnin të fitonin shumë para, vetëm të mbanin kryet mbi ujë. Shumë pak njerëz ishin vërtet të trajnuar si përkthyes, por shumica kishin një arsim universitar të shkëlqyer dhe njohuri të thella të gjuhëve, të paktën të gjuhës së tyre të vet. Kam pasur një mikeshë që perfekte përputhej me këtë kategori dhe rrethi im i miqve u zgjerua duke përfshirë përkthyes të tjerë. I gjetja ata shumë më interesantë si njerëz dhe zbulova se shpesh kishim përvoja të ngjashme jetësore. Kurrë nuk kam pasur vështirësi të bëj miq, por gjithmonë ndjeva se isha "ndryshe" dhe jam i sigurt që ata ndjenin këtë gjithashtu. Kur shoku im u pensionua, më rekomandoi mua si zëvendësimin e saj. Kështu, hapa në botën e riasegurimit, për të cilën nuk dija asgjë. Gjithashtu isha vetëm përkthyesi atje, dhe nuk kisha shumë mbështetje. Megjithatë, ishte një hap tjetër lart...

Në punën time të re, fillova të shikoj në dosjet, bëra pyetje dhe arrita që kompania të më regjistrojë në kurset e sigurimit. Kolegji i Sigurimit ishte përgjatë rrugës, dhe konsultoja kodet e zjarrit, policiat e sigurimit dhe katalogët e zjarrfikësve në bibliotekën e tyre. Po mësoja atë që nuk kisha kurrë mundësinë të bëja më parë: kërkim. Herën e parë që duhej të përktheja një propozim për qëllime sigurimi të një njoftimi atomik, mora një telefonatë nga shefi i departamentit aty, që më përshëndeti për punën që kisha bërë. "Krahasohet mirë me atë që jemi të zakonshëm," tha ai. Çfarë gëzimi! Çfarë ndodhi ishte se konsultova një dokument në dosjet e ngjashëm me atë që po përballja për udhëzim, por kur pashë se parapërkthyesi im kishte përdorur fjalën "nucleus" në vend të "core", kuptova që dosjet s'më shërbente. Shkova në bibliotekën kundër rrugës dhe kërkova "centrale atomike". E gjejta menjëherë të gjithë terminologjinë që kisha nevojë.

Në të vërtetë, sot është e nevojshme shumë më shumë se kaq për të qenë një përkthyes i mirë. [...]


Discuss this entry