Computerspellen waren ooit allemaal op dezelfde manier opgebouwd. In 1993 bestond de term “casual game” zelfs nog helemaal niet, laat staan het idee dat je een first-person shooter spel (wat toen nog een naamloos genre was) als “hardcore” zou kunnen beschouwen. Je had mensen die computerspellen speelden, en mensen die dat niet deden. Mensen die helemaal opgingen in golf of harpoon of hartenjagen of textadventure spellen - dat waren de "hardcore" spelers, in die zin dat ze obsessief op het door hen gekozen gebied speelden.

Toen Myst en de CD-ROM eindelijk de massamarkt bereikten, werd dit ecosysteem verstoord. Myst was, zoals Robyn Miller uitlegt, ontworpen om niet-gamers aan te spreken. En die gingen ervoor. Tijdschriften voor liefhebbers zoals Computer Gaming konden in de industrie niet langer de toon aangeven: er waren miljoenen mensen die computerspellen kochten en deze tijdschriften helemaal niet lazen. Een totaal nieuwe soort spelers. Wat was er in die situatie natuurlijker dan met een formule te komen van “wij tegen de anderen”? In een zekere, zeer reële zin was dit reeds werkelijkheid.

Het door Myst gepromote relaas is dat de "hardcore" game pers en de spelersbasis dit spel toen het uitkwam compleet afkraakten. Dat ze zich ervan distantieerden. Een diashow, zo noemden ze het. Onbegrijpelijke, idiote puzzels; mooie graphics en weinig diepgang. “Critici en hardcore spelers hekelden het unaniem als een diashow met eigenlijk heel weinig echte gameplay interactie,” beweerde Michael Wolf van PC Gamer in 2001. In datzelfde jaar herinnerde een columnist van Maximum PC zich aan Myst als aan een “omslachtige puinhoop die codes brak en schakelaars omgooide” en aan de toen nieuwe remake realMYST als een “scherpe herinnering aan de reden waarom de pers het origineel zo afkraakte toen het uitkwam."