ProZ.com translation contests »
2014 annual ProZ.com translation contest: "Celebrations" » Italian to Dutch » Entry by bungamerah


Source text in Italian

Translation by bungamerah (#21899)

Non so in qual modo, ma i miei scolarini erano venuti a sapere che quel giorno era il mio compleanno. Me li vidi arrivare alla scuola col vestito delle feste e con un regalino tra le mani.

Chi mi portava una penna elegante, chi un libriccino da messa, chi un astuccio da lavoro, chi un bel mazzo di fiori freschi. Io fui consolata e attristata da quella vista: consolata perchè qualunque segno di gratitudine o d'affetto che mi venisse da quei buoni figliuoli mi toccava il cuore e mi faceva parer leggiero ogni sacrifizio: attristata, poichè pensavo che i denari occorsi in quelle compre, potevano venir destinati a più nobile uso. A ogni modo, accolsi serenamente quelle care dimostrazioni d'amore.

Un bambino solo, il più povero, non mi offrì nulla: ma dal suo contegno imbarazzato e dal suo visetto malinconico argomentai quanto dovesse soffrire. Lo chiamai e quando l'ebbi vicino me lo strinsi ripetutamente fra le braccia, baciandolo. Incoraggiato da quelle carezze, il poverino mi pose tra le mani un involtino e fuggì vergognoso.

Sorpresa e incuriosita, lo aprii senza che nessuno potesse accorgersene. Vi erano.... indovinate!.. Tre pallottoline di zucchero!

Lo richiamai subito da me.

--Lo sapevi che mi piacesse lo zucchero? gli chiesi sorridendo.

--Me lo sono figurato! Mi piace tanto a me!

--E tu, ripresi commossa, l'hai certo chiesto alla mamma e....

--No signora! replicò prontamente, non ho chiesto nulla a nessuno; glie l'ho serbato proprio io, di mio....

--Ma pure....

--La nonna, quando mi dà il caffè e latte, mi mette sempre nella chicchera due o tre pallottoline di zucchero per indolcirlo. Io ho levato lo zucchero....

--E il caffè e latte?... chiesi con la gola serrata.

--L'ho preso amaro!


Mario, piccolo Mario, dove sei tu? Forse il fumo delle officine avrà annerito il tuo viso d'angelo, forse a quest'ora lavorerai i campi dove biondeggia la messe e si matura, al sole, la vite, forse ti accoglieranno le navi avventurose dove il lavoro è sì duro, la speranza sì fallace....

Ma chiunque tu sii, operaio, agricoltore o uomo di mare, il tuo posto è fra i nobili cuori, per quali l'amore è sacrifizio, l'abnegazione, dovere.

Mario, piccolo Mario, se tu per un momento potessi entrare nella mia stanzetta da studio, vedresti molte carte, molti libri, molti ninnoli; e vedresti anche, custoditi in una piccola campana di vetro, tre pezzetti di zucchero, un nome, una data!
Ik weet niet op welke manier, maar mijn leerlingen waren te weten gekomen dat het die dag mijn verjaardag was. Ik zag hen aankomen aan de schoolpoort in feestkledij en met cadeautjes in de hand.

Iemand gaf me een elegante pen, iemand anders een misboekje, een ander een pennenzak, nog een ander een mooi boeket verse bloemen . Ik werd getroost en tegelijkertijd triest bij het zien van dit alles: getroost omdat om het even welk teken van dankbetuiging of genegenheid ook, dat van deze goede rakkers kwam, mij tot diep in het hart raakte en elke opoffering lichter maakte: triest omdat ik dacht dat al het geld dat in de aankopen was gestopt voor een veel nobeler doel gebruikt had kunnen worden. In ieder geval ontving ik deze aandoenlijke liefdesbetuigingen onbewogen.

Enkel één kind, het armste, gaf me niets: maar uit zijn beschaamde houding en vanop zijn melancholisch gezicht kon ik afleiden dat hij verschrikkelijk moest lijden. Ik riep hem bij mij en toen hij dicht bij me was, omarmde ik hem verschillende keren terwijl ik hem overlaadde met zoenen. Aangemoedigd door deze knuffels stak het stakkertje mij een pakje tussen de handen en vluchtte daarop beschaamd weg.

Verrast en nieuwsgierig, opende ik het zonder dat iemand het merkte. En er zaten .... raad eens! ... Drie klontjes suiker in!

Ik riep hem meteen terug bij mij.

-- Wist je dat ik van suiker hou? Vroeg ik glimlachend aan hem

-- Ik dacht al zoiets! Ook ik, vind het erg lekker!

-- En jij, hernam ik bewogen, je hebt het zeker aan je mama gevraagd en ...

-- Nee mevrouw! Antwoordde hij pienter, ik heb niets aan niemand gevraagd; ik heb ze zelf opgespaard, ikzelf ....

-- Echt waar...

-- Mijn oma, wanneer ze mij koffie en melk geeft, doet ze altijd drie of twee klontjes suiker in de beker om deze zoeter te maken. Ik heb de suiker eruit gehaald.....

-- En de koffie met melk? ... Vroeg ik met droge keel.

-- Die heb ik bitter gedronken!


Mario, kleine Mario, waar ben je nu? Waarschijnlijk zal de rook van de fabrieken je engelengezicht zwart gemaakt hebben, op dit uur zal je waarschijnlijk op de velden werken waar de oogst goudgeel kleurt en onder de zon de wijngaard, rijpt, waarschijnlijk verwelkomen je de avontuurlijke schepen waar het zo hard werken is en de hoop zo ijdel.

Maar wie je ook bent, arbeider, landbouwer of zeeman, jouw plaats is tussen de nobele harten, voor welke de liefde : opoffering, toewijding en plicht is.

Mario, kleine Mario, moest jij maar voor even in mijn kleine studiekamer binnengaan, dan zou je veel papieren, boeken, snuisterijen zien; maar dan zou je ook, bewaard in een kleine glazen stolp, drie klontjes suiker, een naam en een datum zien!


Discuss this entry