Goed dan, waarschijnlijk al meteen op die verjaardag schroefde ik het lange ding aan de camera vast, zette die met zijn twee cm lange uitklappoot op de keien van het plaatsje achter de keuken waar immers de mussen toch al broodkorstjes verwachtten, rolde de kabel uit naar het trapje van de serre waar geen mus me zou kunnen zien, liep terug om wat stukjes overheerlijk brood voor de camera neer te leggen, en verborg mijn gelukkig nogal mager lijf door op dat trapje te gaan zitten.

https://www.vanoorschot.nl/dbnl/leo-vromanscherpe-herinnerin...

--------------------------------------------------
Note added at 8 hrs (2023-08-22 14:34:18 GMT)
--------------------------------------------------

:-)

'Even had ze het verschrikkelijk warm, toen werd ze koud. Heel koud. De roze tegels van het plaatsje achter de keuken golfden onder haar voeten en aan het einde van een lange smalle tunnel hoorde ze Marius praten. 'Weet je nog dat ik vroeger altijd bij jullie thuiskwam, om je vader te helpen?' Toen zij daar maar stond en geen antwoord gaf, legde hij zijn hand op haar schouder. 'Wat ben je groot geworden. Ik had je vast niet herkend als mevrouw hier je naam niet had genoemd. Het is wel vijf jaar geleden dat ik bij jullie over de vloer kwam, is het niet?' Laura knikte langzaam. Ja, het was Marius. Natuurlijk, wie zou het anders kunnen zijn?

https://www.zoekboekverslag.nl/boekverslag-25449.html

Zo had zij op een avond zeepbellen geblazen met haar vriendinnetje, op het geel-stenen plaatsje achter de keuken, en zij had de bonte, prachtig-gladde wonderballons laten dansen op haar mouw, en zachtjens laten huppelen over een wollen dweil, en haar broer had ze gevuld met tabaksrook, tot zij barstten. En daarna ging zij naar bed. Het was negen uur op een Maandagavond, het was nog even licht, grauwe schemering vulde haar kleine, kale kamertje, er klepten twee klokjes op de torens buiten tegen elkaar in.

https://www.dbnl.org/tekst/eede003vand04_01/eede003vand04_01...