This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Connecties
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
Diensten
Translation, Interpreting, Editing/proofreading, Training
Specialisatie
Gespecialiseerd in:
Reclame / voorlichting
Antropologie
Kunst, kunstnijverheid, schilderkunst
Voertuigen / auto's & vrachtwagens
Zaken / handel (algemeen)
Poëzie en literatuur
Bioscoop, film, TV, toneel
Textiel / kleding / mode
Computers: Programma's
Overheid / politiek
Tarieven
All accepted currencies
Pounds sterling (gbp)
Payment methods accepted
Bankoverschrijving
Portfolio
Proefvertalingen ingeleverd: 1
Engels naar Nederlands: The Hunt General field: Kunst en literatuur Detailed field: Kunst, kunstnijverheid, schilderkunst
Brontekst - Engels THERE USED TO be more of us. I’m certain of this. Not enough to fill a sports stadium or even a movie theater, but certainly more than what’s left today. Truth is, I don’t think there’s any of us left. Except me. It’s what happens when you’re a delicacy. When you’re craved. You go extinct.
Eleven years ago, one was discovered in my school. A kindergarten student, on her first day. She was devoured almost immediately. What was she thinking? Maybe the sudden (and it’s always sudden) loneliness at home drove her to school under some misbegotten idea that she’d find companionship. The teacher announced nap time, and the little tyke was left standing alone on the floor clutching her teddy bear as her classmates leaped feetfirst toward the ceiling. At that point, it was over for her. Over. She might as well have taken out her fake fangs and prostrated herself for the inevitable feasting. Her classmates stared down wide-eyed from above: Hello, what have we here? She started to cry, they tell me, bawl her eyes out. The teacher was the first to get to her.
After kindergarten, when you’re free and clear of naps, that’s when you show up at school. Although you can still get caught by surprise. One time, my swimming coach was so enraged by the team’s lethargic performance at a school meet, he forced all of us to take a nap in the changing room. He was only making a point, of course, but that point near did me in. By the way, swimming is fine, but don’t do any other sport if you can help it. Because sweat is a dead giveaway. Sweat is what happens when we get hot; water droplets leak out like a baby drooling. I know, gross. Everyone else remains cool, clean, dry. Me? I’m a leaky faucet. So forget about cross-country, forget about tennis, forget about even competitive chess. But swimming is fine, because it hides the sweat.
That’s just one of the rules. There’re many others, all of them indoctrinated into me by my father from the time I was born. Never smile or laugh or giggle, never cry or get teary-eyed. At all times, carry a bland, stoic expression; the only emotions that ever crack the surface of people’s faces are heper-cravings and romantic-lust, and I am obviously to have nothing to do with either. Never forget to apply butter liberally all over your body when venturing out in the daytime. Because in a world like this, it’s a tough task explaining a sunburn, or even a suntan. So many other rules, enough to fill a notebook, not that I ever felt inclined to write them down. Being caught with a “rulebook” would be just as damning as a sunburn.
Besides, my father reminded me of the rules every day. As the sun was going down, over breakfast, he’d go over a few of the many rules. Like: Don’t make friends; don’t inadvertently fall asleep in class (boring classes and long bus rides were especially dangerous); don’t clear your throat; don’t ace your exams, even though they insult your intelligence; don’t let your good looks get the better of you; no matter how the girls might throw their hearts and bodies at you, never give in to that temptation. Because you must always remember that your looks are a curse, not a blessing. Never forget that. He’d say all this while giving my nails a quick once-over, making sure that they weren’t chipped or scratched. The rules are now so ingrained in me, they’re as unbendable as the rules of nature. I’ve never been tempted to break any of them.
Except one.
Vertaling - Nederlands Er waren ooit meer van ons. Ik ben er overtuigd van. Niet genoeg om een sport stadion of zelfs een bioscoop te vullen, maar met zekerheid meer dan er vandaag nog over zijn. Om de waarheid te zeggen, ik denk niet dat er nog iemand van ons over is. Behalve ik. Dat gebeurd er als je een delicatesse bent. Als iedereen je hebben wil. Je sterft uit.
Elf jaar geleden werd er een in mijn school ontdekt. Een kleuterschool leerling, op haar eerste dag. Ze werd bijna direct meteen opgegeten. Wat dacht ze eigenlijk erbij? Misschien was het de plotselinge (en het gebeurt steeds plotseling) eenzaamheid thuis die haar naar school dreef, onder de misleidde voorstelling dat ze daar gezelschap zou vinden. De leraar zei dat het tijd was voor een dutje en het kleintje stond er helemaal alleen op de vloer, teddy beertje in hand, toen haar klasgenoten met de voeten vooraan naar het plafond sprongen. Op dit moment was het afgelopen voor haar. Afgelopen. Ze had haar valse hoektanden ook direct uit haar mond kunnen halen en zich voor het onvermijdelijke feesteten neer kunnen leggen. Haar klasgenoten staarden met grote ogen naar beneden: Hallo, wat hebben we hier? Ze begon te huilen, vertelden ze me, huilde haar ogen uit. De leraar was de eerste die haar bereikte.
Na kleuterschool, als je geen dutjes meer moet doen, dan pas laat je je op school zien. Ofschoon je toch nog door toeval kunt opvallen. Een keer, was mijn zwemcoach zo boos over de lethargische prestatie van het team dat hij ons allemaal dwong in de kleedkamer te gaan dutten. Hij wilde alleen maar iets duidelijk maken, natuurlijk,maar die duidelijkheid was bijna het einde voor mij. Overigens, zwemmen is ok, maar probeer andere sporten te vermijden als je kunt. Omdat zweet een onmiskenbaar teken is. Zweten gebeurd als we heet worden; water druppeltjes komen te voorschijn als baby spuug. Ik weet, vies. Iedereen blijft koel, netjes, droog. Ik? Ik ben een levende lekkage. Dus, vergeet cross-country, vergeet tennis, vergeet zelfs wedstrijd schaken. Maar zwemmen is fijn, omdat het de zweet verbergt.
Dat is maar een van de regels. Er zijn nog veel meer, allemaal ingetrechterd door mijn vader vanaf het moment dat ik geboren was. Je mag nooit glimlachen of lachen of giechelen, je mag nooit huilen of tranen in je ogen krijgen. Je moet te allen tijde een zachte, stoïcijnse gelaatsuitdrukking hebben; de enige emoties die ooit op de gezichten van mensen doorbreken zijn heper-hunkering en romantische lust, en het is heel duidelijk dat ik met geen van die twee iets te maken heb. Vergeet nooit je hele lichaam met veel boter in te smeren als je over dag naar buiten gaat. Want in een wereld als deze is het een erg moeilijke taék een zonnebrand of zelfs een beetje gebruinde huid te verklaren. Zo veel andere regels, meer dan genoeg om een notitieboek te vullen, niet dat ik ooit eens de neiging had ze allemaal op te schrijven. Met een “regelboekje” in handen ontdekt te worden zou even rampzalig zijn als een zonnebrand.
Bovendien heeft mijn vader mij elke dag aan de regels herinnerd. Tijdens zonsondergang, tijdens het ontbijt. Hij zou het steeds over enkele van de vele regels hebben. Zoals: maak geen vrienden; val niet per ongeluk in slaap tijdens klas (vervelende lessen en lange busritten waren bijzonder gevaarlijk); schraap je keel niet; behaal niet te goede resultaten in tentamens, zelfs als ze je intelligentie beledigen; laat je niet door je attractief uiterlijk verleiden; onafhankelijk ervan hoe de meisjes ook hun harten en lichamen naar je gooien, laat je nooit verleiden. Want je moet je steeds ervan bewust blijven dat je goed uitzien een vloek is en geen zegening. Vergeet dat nooit. Hij zou dat allemaal zeggen tijdens even flink mijn nagels te polijsten, ervoor te zorgen dat ze niet gescheurd waren of krassen hadden. De regels zijn nu zo ingeworteld, ze zijn zo onveranderbaar als natuurwetten. Ik was noot in verleiding ook maar enig van hun te breken.
Behalve een.
More
Less
Vertaalopleiding
Master's degree - University of Cologne
Ervaring
Jaren vertaalervaring: 33. Geregistreerd op ProZ.com: Mar 2013.
As you can see from my CV I have a varied career as free-lance translator and having worked as trainer/manager and translator/interpreter in corporate environments. Due to my international experience both as being self-employed and having worked for two of the largest companies around, I bring a wealth of experience and knowledge to the tasks at hand.
I am looking forward to hearing from you.
Trefwoorden: English, German, Dutch, translation, literature, general translation
Portfolio